Hüznün göbeği, saadetin başucuyla noktalanır çoğu kez. Kederin parmakları, yavaş ve hissettirmeden mutluluğun saçlarını tarar. Bazen örer bile. İşte bu sülaleden olan umut, gelecek endişesinin hamurundandır. Atiyi en karanlık gördüğümüz günlerde bile içimizden bir yerlerden, cüssesinin çok fevkinde bir ışık saçar ümir kandilimiz. "Bir gün, bir büyüğümün sorduğu sualle düştü aklıma, gönlüme gerçek... Cevabı düşünmeye hacet yoktu: Tanrı umuttu. Çünkü kendimi bildim bileli, bir şeyleri arıyordum. Tanrı umuttu. Zira sevgi, haz, korku, öfke... Hepsinin tükendiği yerde, parmaklarımın arasında bir tek o kalıyordu. Tanrı umuttu. Neden mi? Beklediğim, hayal ettiğim, emek verdiğim her türlü ilişki, yarım, kırık, buruktu bu alemde. Kendine saklamış olmalıydı. Mutlak, bütün, kesintisiz ve yasaksız bir varoluşu kendi yanına bırakmış olmalıydı. Evet kesinlikle öyle olmalıydı... Uzaktan görünen, yaklaştıkça biraz daha ötelere kaçan her ideal sevgili, O'nun yanındaydı. Ya da O'na çok yakın bir yerde... Yoksa aslında böyle "tam" bir şey yoktu, bu bir vehimdi de, içimdeki umut O'nun ta kendisi miydi?"
Ayşe UÇKAN - Tanrının Umut OLduğunu SöyLedi Bir Büyüğüm
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
YorumLuycam Diyen